Cover me in sunshine. EPILOG

EPILOG

Jej długie, srebrne włosy rozwiewał delikatny wiatr. Stała na tarasie księżycowego Pałacu i obserwowała, jak Haruka męczy jej córkę. No może nie męczy… a trenuje. Właściwie, męką można było nazwać to, przez co przechodziła Tenoh. Chibiusa była oporną uczennicą, urywała się z treningów, próbowała wykpić wymówkami, nie mówiąc już o absolutnym braku jakiegokolwiek talentu do sportu. Serenity wiedziała, że jej córka doskonale zdawała sobie sprawę z powagi sytuacji – jednak nadal była nastolatką i chciała normalnie żyć.

Królowa westchnęła, zastanawiając się, czy nie wymagała za dużo od córki. Czy ciężar przeznaczenia, który nosiła na swoich barkach, nie przytłoczy jej zupełnie. 

• Mała Damo, błagam, skup się!
• Oj, Haruka-chan, daj mi już spokój! Tkwimy to od godziny! Hotaru czeka na mnie z lodami!
• Żadnych lodów, masz być w formie! Chibiuso, mówię do Ciebie, gdzie biegniesz! Chibiusa! Szlag by to trafił!

Tylko Mała Dama mogła zwracać się do najsilniejszej z wojowniczek tym zdrobnieniem. Była oczkiem w głowie Haruki, odkąd pojawiła się na świecie.

Serenity zaśmiała się perliście, powodując, że Tenoh przystanęła w pół kroku. Uniosła głowę i spojrzała na stojącą na balkonie kobietę.

• To Twoja wina Kociątko! Musiałaś się związać akurat z nim? Widzisz, że temperament ma po tatusiu!
• A po mnie talent do walki!
• Tak, wspaniała mieszanka!

Wyższa blondynka nie mogła się powstrzymać i uśmiechnęła się pod nosem. Serenity nadal się śmiała, a jej głos rozchodził się po całym Pałacu.

• Daj jej na dzisiaj spokój, ma zakwasy po wczoraj. Musiałaś ją tak zmęczyć?

Haruka pokręciła głową z niedowierzaniem. Serenity i Chibiusa były identyczne.

• Chcesz, żebym się zwolniła? Proszę bardzo, niech ten Twój gwiazdor się nią zajmie.
• Oh, już dobrze, dobrze, Haruka-san. Obiecuję, że z nią porozmawiam.

Tenoh skinęła głową i pobiegła za oddalającą się Księżniczką. Serenity weszła w głąb Pałacu, do swojej komnaty.

Czarnowłosy drzemał na sofie i jego żona spojrzała na niego z czułością. Przysiadła obok Seiyii i odgarnęła z jego czoła niesforny kosmyk włosów, który wyrwał się z poluzowanego kucyka. Uśmiechnął się i przyciągnął Serenity do siebie. Kobieta wtuliła się w niego i poczuła zapach kwiatów słodkich oliwek oraz drzewa sandałowego.

Brakowało jej Kinmoku, brakowało jej gajów oliwnych, pastelowego morza. Jednak za każdym razem, gdy przytulała swojego męża, ta tęsknota słabła, a na myśl przychodziły słodkie wspomnienia ich wspólnego życia na Planecie Pachnących Oliwek.

Gdy minęło kilka długich lat, gdy dorośli i Usagi przemieniła się w swoją ostateczną formę – Neo Qeen Serenity, zdecydowali się odbudować Królestwo na Księżycu. Pałac Gwiezdnego Millenium stał teraz dumnie, pośród rozciągających się po horyzont, Królewskich ogrodów.

Razem z nimi, na Księżycu mieszkała cała ich rodzina. Czarodziejki, które nadal strzegły bezpieczeństwa Królowej, wiodły teraz szczęśliwe życie u boku swoich ukochanych. Od ostatecznej walki z Chaosem minęło ponad sto lat, a w galaktyce panował pokój.

• Króliczku, co Cię tak rozśmieszyło? Śmiejesz się tak głośno, obudziłaś mnie!
• Gdybyś spał w nocy, nie musiałbyś drzemać w dzień!
• Mam Ci przypomnieć, dlaczego nie spałem? Hmmm?
• Może powinieneś, ostatnio kiepsko u mnie z pamięcią…

Gdy na siebie patrzyli, mieli wrażenie, że ich miłość z każdym dniem rośnie. Seiya wrócił we wspomnieniach do momentu, w którym żegnał swoich braci i przypomniał sobie, co wtedy pomyślał. Nadal zakochiwał się w niej codziennie, od nowa.

Gwiazda i Księżyc, każdej nocy świeciły jasnym blaskiem, rozpraszając czające się w mroku zło. I gdy nastawał dzień, a ciepłe promienie słońca okalały ludzkie twarze, Chaos chował się, wycofywał, zbyt słaby by wyjść na powierzchnię.

KONIEC